يكي دو روز مانده به مهر، نمي‌دانم چه شده بود كه فرزاد به اتفاق تيم برو بچه‌هاي كوچه، كه سه ماه آزگار با هم بودند و انواع بازي‌ها را مي‌كردند، به فكر افتادند كه به گيم‌نت بروند. از مدتها قبل، طبق يكي از آئين‌نامه‌هاي منزل، هر گونه استعمال گيم‌نت براي بچه‌ها، باي نحوِ كان، ممنوع و در حكم محاربه با كل اوليا لحاظ شده بود كه البته مثل همه قانون‌هاي ديگر يك استثنا كوچك آن را بي‌اثر مي‌كرد. آن هم اينكه با پدر به گيم‌نت بروند. قبلا هم كه خيلي ويرش گرفته بود كه برود يك بار برده بودمش و خودم كتاب به دست دم در گيم نت نشسته بودم و هياهوي بچه هاي پرانرژي و انگار كامپيوتر نديده، بك گراوند اين صحنه متناقض بود. من كتاب مي خواندم كه صد در صد به نسلي مربوط به عهد عتيق تعلق داشت و آنها با آخرين تكنولوژي ها بازي مي كردند. به قول مهدي آذر يزدي در نامه اي به ايرج افشار كه در كتاب "نامه‌هاي خاموشان" درج شده، "هنوز هم در يزد ديوانه‌هايي پيدا مي شوند كه كتاب بخوانند"، هنوز هم جلوي گيم‌نت‌ها ديوانه‌هايي پيدا مي‌شوند كه كتاب به دست باشند. به نظرم خيلي صحنه كميكي بود. يك مرد گنده جلوي گيم نت نشسته و كتاب مي خواند و احتمالا بچه ها و مردم نگاه مي كنند كه اين چه بازي كامپيوتري جديدي است دست اين آدم كه هي نگاش مي كنه بدون حركت دستها. و حتما هم كلي حسرت خورده اند كه خوش بحالش با حركت چشمهاش گيم بازي مي كنه. مثلا سرعت ماشين رو با حركت چشمش كم يا زياد مي كنه يا اينكه با چشم چپش لگد مي زنه و با چشم راستش مشت. آن دفعه كلي خوشحال بودم و كلي ژست روشنفكري برداشته بودم كه بابايي هستم كه براي اولين بار خودم بچه ام را اينجور جاها مي برم كه هم تحت كنترل باشد و محيط اخ و پيف آنجا رويش تاثير نگذارد و هم اينكه ديگر بچه حساسيتش از بين برود و مثلا يك بار تجربه بي خيالش كند. و با تاكيد مهمترين بخشش از خيال خودم همين بود كه براي اولين بار خودم مي برم و به اينجا معرفيش مي كنم. اما تا وارد شديم ديديم كه آقا فرزاد كلي اونجا نام كاربري و اعتبار داره كه البته سعي مي كرد كتمان كند و ما هم به روي مبارك نياورديم و همچنان بادي به غبغب انداختيم كه خودمان اولين بار شما را آورديم و خلاصه خيلي بابائيم.

ظهر جمعه آخرين روز تابستان آمدم توي كوچه و البته همچنان كتاب به دست كه فرزاد و فربد را ببرم گيم نت، ديدم پنج پسر بچه ديگر هم كه هر كدام يكي دو اسكناس توي دستشان عرق كرده منتظر هستند و مثل اينكه فرمانده لشكر آمده باشد همه خوشحال شدند و راه افتاديم. اول رفتيم يك گيم نتي كه از نظر تحقيقات ميداني و محلي ما بهتر بود. البته قبلش يه گروه مامور شده بودند كه بروند ببينند باز است يا نه كه گزارش داده بودند باز است. اما وقتي رفتيم دم در ديديم بسته و يادمان آمد كه اينجا سراي محله و يك مكان دولتي است كه روزهاي روزش باز نيست چه برسد به اين يوم النظافه آدينه. خلاصه راه كج كرديم و به تك تك گيم نتهاي محل سر زديم تا بالاخره يكيشان را باز ديديم.

به طرفه العيني پولها رد و بدل شد و اعتبار و كارت با نام كاربري و رمز عبور به دستِ هر بچه، كامپيوترها قرق شد. فكر مي كردم كه هر كي براي خودش بازي و كار مي كند ولي ديدم نه انگار قضيه فرق مي كند. ديدم يكي گفت من ساختم و رمز كانتر عربي اين است همه وارد شوند. بقيه هم يكي يكي اعلام كردند كه وارد شده اند. تازه شصتم خبردار شد كه من انگار از اين دنيا خيلي عقبم و اين كافي نت برايم تازگي دارد و همه بچه ها كلي در آن خبره اند و تيمي عمل مي كنند. بلافاصله يكي دو نفر اعلام كردند كه پليس هستند و چند نفري هم دزد و تعقيب و گريز شروع شد. جالب بود وقتي يكي جلو مي رفت ديگري او را پوشش مي داد و اگر كسي را مي زد كلي هم تيمي ها خوشحال مي شدند. مي خواستم چيزي به بچه ها بگويم كه ديدم همه هدفن به گوش دارند و چنان غرق اين بازي و كار تيمي شان هستند كه اصلا از اين دنيا انگار بريده اند چه برسد به بابايي كه وظيفه اش فقط سرويس دادن است.

راستش دچار تناقض شدم كه اين حالت خوب است يا بد است. اينكه بازي هاي كامپيوتري به عنوان هويي براي كار عميق و جدي و خواندن و علم و دانش به حساب مي آيد به كنار و از اين بابت حسابي ازشان شاكيم. اما مزايايي هم دارند كه در جاي خودشان و اگر به اندازه باشند خيلي مفيد خواهند بود. مثلا مهارتهاي فيزيكي به خصوص دست و بعضي وقتها ذهني بچه ها را رشد مي دهند. يا تكيه كلمات يا جملاتي كه از آنها ياد مي گيرند، البته آن خوبهايش، را با صد چوب و چماق معلم و كلاس نمي شود در ذهن بچه ها جاي داد. يا در اين مورد اخير و تجربه كانتري، اشتراك مساعي، كار جمعي و گروهي به دنبال هدف بودنش خيلي برايم جالب بود. مي بايست با هم همكاري نزديكي مي كردند، همديگر را حمايت مي كردند يا نجات مي دادند. چيزي كه ما در بازي هايي مثل زو يا غيره داشتيم و در فضاي واقعي، اينها در فضاي مجازي تجربه مي كنند. بايد قبول كنيم كه دنيا عوض شده و ظاهرا ما هم جزء يك نسل پيش هستيم كه اين فضا برايمان غريب مي نمايد. اما چه مي شود كرد، بچه هاي الان هم بايد در اين فضا و با اين شرايط خاطرات و ساختار ذهني شان را بسازند و نمي شود هي آنها را به آينده اي نه چندان روشن و كتابي كه به كارشان مي آيد حوالت داد.

حالا مي‌فهمم وقتي در باشگاه يا راه مدرسه يا جاهاي ديگر وقتي بچه‌ها به هم مي‌رسند و بلافاصله از هم مي‌پرسند "كانتر نمي‌دانم چند را داري؟" يعني چه.