دل گفته ها

موسیقی های امروزی را که گوش می کنم، به خصوص از نوع رپ آن را، دچار حسی دوگانه می شوم. از یک طرف هر چقدر تلاش می کنم که خودم را مشتاق آن نشان دهم و علاقه ای به آن ایجاد کنم، که مثلا تریپ جوانی بردارم، نمی شود. بعضی ملودیهایشان واقعا قشنگ است، اما یک هو می بینی یک صدای زشت شروع می کند به چرت و پرت گفتن. یک جمله با معنی نمی شود از آنها به دست آورد. از طرف دیگر، با خودم فکر می کنم که آیا واقعا این موسیقی و شعرها مشکل دارد یا اینکه من پیر شده ام و دیگر وجد و شوری که این موسیقی برای نوجوانان و جوانان دارد را درک نمی کنم. آخر وقتی خودم جوانتر و نوجوان بودم از اینکه قدیمی ها، آهنگهای قدیمی تر را دوست داشتند تعجب می کردم و همیشه فکر می کردم که اینها پیر شده اند و عوالم جوانها را درک نمی کنند. شکی نیست که وضعیت فیزیکی و جسمانی و سن و سال، با موسیقی رابطه مستقیم دارد اما، واقعا موسیقی داریم تا موسیقی. اگر موسیقی حال حاضر از ملوی و ریتم مناسب برخوردار باشد و به محتوی و شعر هم گوشه چشمی داشته باشد، هلاک آنیم. اما دریغ که اصل و اساس موسیقی این روزها بر سیاق دیگری گذارده شده است که دیگر برای نسل ما قابل درک و فهم نیست. آخر همه چیز انسان با هم جور باید باشد. نمی شود فکری در چند سال گذشته زندگی کنی ولی از نظر مصادیق زندگی به آینده تعلق داشته باشی. بچه های نسل نو، اغلب سطحی، زودگذر و بدون تامل خیلی زیاد زندگی می کنند. دنیا و فناوری طوری شده که خیلی نیاز چندانی به عمیق شدن ظاهرا نیست و این در همه چیز از ادب و موسیقی گرفته تا سر و لباس و آرایش ظاهری ظهور پیدا کرده است.

********

-        در کتاب "راهی که در پیش است" از بیل گیتس می خوانم: